Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

cunctor (cont-)

  • 1 cunctor (cont-)

        cunctor (cont-) ātus, ārī, dep.,    to delay, linger, loiter, hesitate, doubt: cunctando restituit rem, Enn. ap. C.: cunctando bellum gerebat, L.: omnia si cunctor amitto: qui cunctatus fuerit, L.: dolo an vere, S.: militibus cunctantibus, Desilite, inquit, etc., Cs.: alius alium exspectantes cunctamini, S.: diutius in vita: inter metum et iram, Ta.: super tantā re, Ta.: Cunctatusque brevi, after a moment of hesitation, O.: (apes) partīs cunctatur in omnīs, i. e. threatens, V.: propius accedere, S.: arma capere, L.: cunctamini, quid faciatis? S.: non cunctandum quin decertaret, Cs.: cunctatur amnis, lingers, V.: corripit Cunctantem (ramum), reluctant, V.— Pass impers.: non est cunctandum profiteri, etc.: nec cunctatum apud latera, Ta.

    Latin-English dictionary > cunctor (cont-)

  • 2 cunctābundus (cont-)

        cunctābundus (cont-) adj.    [cunctor], lingering, loitering, delaying: milites, L., Ta.

    Latin-English dictionary > cunctābundus (cont-)

  • 3 cunctātiō (cont-)

        cunctātiō (cont-) ōnis, f    [cunctor], a delaying, lingering, tarrying, delay, hesitation, doubt: cunctatione otium amittere: superiorum dierum Sabini, Cs.: maior invadendi, L.: insita ingenio meo, L.: propior constantiae, Ta.: abiectā cunctatione: sine cunctatione: de morte hominis, Iu. —Plur., Ta.

    Latin-English dictionary > cunctātiō (cont-)

  • 4 cunctātor (cont-)

        cunctātor (cont-) ōris, m    [cunctor], a delayer, loiterer, lingerer: ex acerrimo bellatore factus, L.: (Fabium) pro cunctatore segnem compellabat, deliberate, L.: naturā, Ta.: populus, L.

    Latin-English dictionary > cunctātor (cont-)

  • 5 cunctabundus

    cunctābundus ( cont-), a, um, adj. [cunctor], lingering, loitering, delaying (very rare):

    (milites) cunctabundosque et resistentes egressos castris esse,

    Liv. 6, 7, 2:

    nusquam cunctabundus nisi cum in senatu loqueretur,

    Tac. A. 1, 7:

    verba,

    Mamert. in Jul. 18, 6:

    amnis,

    Eum. Pan. Const. 18, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > cunctabundus

  • 6 cunctamen

    cunctāmen ( cont-), ĭnis, n. [cunctor], a delaying, hesitating, Paul. Nol. 24, 416.

    Lewis & Short latin dictionary > cunctamen

  • 7 cunctans

    cunctans ( cont-), antis, v. cunctor, P. a. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > cunctans

  • 8 cunctanter

    cunctanter ( cont-), adv., v. cunctor, P. a., 2. fin.

    Lewis & Short latin dictionary > cunctanter

  • 9 cunctatio

    cunctātĭo ( cont-), ōnis, f. [cunctor], a delaying, lingering, in a good or (more freq.) in a bad sense, a tarrying, delay, hesitation, doubt (subject., while mora is object.;

    freq. and in good prose): danda brevis cogitationi mora... in hac cunctatione, etc.,

    Quint. 11, 3, 157:

    studium semper adsit, cunctatio absit,

    Cic. Lael. 13, 44:

    boni nescio quo modo tardiores sunt... ita ut non numquam cunctatione ac tarditate... otium atque dignitatem amittant,

    id. Sest. 47, 100:

    Sabini,

    Caes. B. G. 3, 18:

    sua,

    id. ib. 3, 24:

    major invadendi,

    Liv. 5, 41, 7;

    opp. temeritas,

    Tac. H. 3, 20; 1, 21; cf.:

    propior constantiae (opp.: velocitas juxta formidinem),

    id. G. 30 fin.:

    abjectā omni cunctatione adipiscendi magistratus et gerenda res publica est,

    Cic. Off. 1, 21, 72;

    freq. sine cunctatione,

    id. Vatin. 6, 15; Liv. 36, 14, 2; Suet. Aug. 12:

    nulla umquam de morte hominis cunctatio longa est,

    Juv. 6, 221; Plin. Ep. 1, 8, 4:

    pressa et decora,

    id. ib. 1, 22, 3; 9, 9, 2; 10, 96 (97), 1; Tac. A. 11, 9; 12, 54; 15, 2; Curt. 4, 6, 13; 8, 6, 29 al.— In plur., Quint. 9, 2, 71; Tac. A. 4, 71.

    Lewis & Short latin dictionary > cunctatio

  • 10 Cunctator

    1.
    cunctātor ( cont-), ōris, m. [id.], one who acts with hesitation or tardiness, a delayer, loiterer, lingerer (not in Cic.); in a bad sense, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3:

    cunctato ex acerrimo bellatore factus,

    Liv. 6, 23, 5.—In a good sense, a considerate or cautious person (magister equitum Fabium) pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat, Liv. 22, 12, 12;

    so with cautus,

    Tac. H. 2, 25:

    non cunctator iniqui Labdacus,

    Stat. Th. 3, 79; cf.: Atheniensium populum celerem et supra vires audacem esse ad conandum, Lacedaemoniorum cunctatorem, Liv. 45, 23, 15.
    2.
    Cunctātor, ōris, m., a surname of the dictator Q. Fabius Maximus (prob. retained as a title of honor, from the reproach of his master of horse; v. 1. cunctator); cf. Liv. 30, 26, 9; 28, 40, 6; Quint. 8, 2, 11, and cunctor.

    Lewis & Short latin dictionary > Cunctator

  • 11 cunctator

    1.
    cunctātor ( cont-), ōris, m. [id.], one who acts with hesitation or tardiness, a delayer, loiterer, lingerer (not in Cic.); in a bad sense, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3:

    cunctato ex acerrimo bellatore factus,

    Liv. 6, 23, 5.—In a good sense, a considerate or cautious person (magister equitum Fabium) pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat, Liv. 22, 12, 12;

    so with cautus,

    Tac. H. 2, 25:

    non cunctator iniqui Labdacus,

    Stat. Th. 3, 79; cf.: Atheniensium populum celerem et supra vires audacem esse ad conandum, Lacedaemoniorum cunctatorem, Liv. 45, 23, 15.
    2.
    Cunctātor, ōris, m., a surname of the dictator Q. Fabius Maximus (prob. retained as a title of honor, from the reproach of his master of horse; v. 1. cunctator); cf. Liv. 30, 26, 9; 28, 40, 6; Quint. 8, 2, 11, and cunctor.

    Lewis & Short latin dictionary > cunctator

  • 12 cuntabundus

    cunctābundus ( cont-), a, um, adj. [cunctor], lingering, loitering, delaying (very rare):

    (milites) cunctabundosque et resistentes egressos castris esse,

    Liv. 6, 7, 2:

    nusquam cunctabundus nisi cum in senatu loqueretur,

    Tac. A. 1, 7:

    verba,

    Mamert. in Jul. 18, 6:

    amnis,

    Eum. Pan. Const. 18, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > cuntabundus

  • 13 cuntamen

    cunctāmen ( cont-), ĭnis, n. [cunctor], a delaying, hesitating, Paul. Nol. 24, 416.

    Lewis & Short latin dictionary > cuntamen

  • 14 cuntans

    cunctans ( cont-), antis, v. cunctor, P. a. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > cuntans

  • 15 cuntanter

    cunctanter ( cont-), adv., v. cunctor, P. a., 2. fin.

    Lewis & Short latin dictionary > cuntanter

  • 16 cuntatio

    cunctātĭo ( cont-), ōnis, f. [cunctor], a delaying, lingering, in a good or (more freq.) in a bad sense, a tarrying, delay, hesitation, doubt (subject., while mora is object.;

    freq. and in good prose): danda brevis cogitationi mora... in hac cunctatione, etc.,

    Quint. 11, 3, 157:

    studium semper adsit, cunctatio absit,

    Cic. Lael. 13, 44:

    boni nescio quo modo tardiores sunt... ita ut non numquam cunctatione ac tarditate... otium atque dignitatem amittant,

    id. Sest. 47, 100:

    Sabini,

    Caes. B. G. 3, 18:

    sua,

    id. ib. 3, 24:

    major invadendi,

    Liv. 5, 41, 7;

    opp. temeritas,

    Tac. H. 3, 20; 1, 21; cf.:

    propior constantiae (opp.: velocitas juxta formidinem),

    id. G. 30 fin.:

    abjectā omni cunctatione adipiscendi magistratus et gerenda res publica est,

    Cic. Off. 1, 21, 72;

    freq. sine cunctatione,

    id. Vatin. 6, 15; Liv. 36, 14, 2; Suet. Aug. 12:

    nulla umquam de morte hominis cunctatio longa est,

    Juv. 6, 221; Plin. Ep. 1, 8, 4:

    pressa et decora,

    id. ib. 1, 22, 3; 9, 9, 2; 10, 96 (97), 1; Tac. A. 11, 9; 12, 54; 15, 2; Curt. 4, 6, 13; 8, 6, 29 al.— In plur., Quint. 9, 2, 71; Tac. A. 4, 71.

    Lewis & Short latin dictionary > cuntatio

  • 17 cuntator

    1.
    cunctātor ( cont-), ōris, m. [id.], one who acts with hesitation or tardiness, a delayer, loiterer, lingerer (not in Cic.); in a bad sense, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3:

    cunctato ex acerrimo bellatore factus,

    Liv. 6, 23, 5.—In a good sense, a considerate or cautious person (magister equitum Fabium) pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat, Liv. 22, 12, 12;

    so with cautus,

    Tac. H. 2, 25:

    non cunctator iniqui Labdacus,

    Stat. Th. 3, 79; cf.: Atheniensium populum celerem et supra vires audacem esse ad conandum, Lacedaemoniorum cunctatorem, Liv. 45, 23, 15.
    2.
    Cunctātor, ōris, m., a surname of the dictator Q. Fabius Maximus (prob. retained as a title of honor, from the reproach of his master of horse; v. 1. cunctator); cf. Liv. 30, 26, 9; 28, 40, 6; Quint. 8, 2, 11, and cunctor.

    Lewis & Short latin dictionary > cuntator

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»