-
1 cunctor (cont-)
cunctor (cont-) ātus, ārī, dep., to delay, linger, loiter, hesitate, doubt: cunctando restituit rem, Enn. ap. C.: cunctando bellum gerebat, L.: omnia si cunctor amitto: qui cunctatus fuerit, L.: dolo an vere, S.: militibus cunctantibus, Desilite, inquit, etc., Cs.: alius alium exspectantes cunctamini, S.: diutius in vita: inter metum et iram, Ta.: super tantā re, Ta.: Cunctatusque brevi, after a moment of hesitation, O.: (apes) partīs cunctatur in omnīs, i. e. threatens, V.: propius accedere, S.: arma capere, L.: cunctamini, quid faciatis? S.: non cunctandum quin decertaret, Cs.: cunctatur amnis, lingers, V.: corripit Cunctantem (ramum), reluctant, V.— Pass impers.: non est cunctandum profiteri, etc.: nec cunctatum apud latera, Ta. -
2 cunctābundus (cont-)
cunctābundus (cont-) adj. [cunctor], lingering, loitering, delaying: milites, L., Ta. -
3 cunctātiō (cont-)
cunctātiō (cont-) ōnis, f [cunctor], a delaying, lingering, tarrying, delay, hesitation, doubt: cunctatione otium amittere: superiorum dierum Sabini, Cs.: maior invadendi, L.: insita ingenio meo, L.: propior constantiae, Ta.: abiectā cunctatione: sine cunctatione: de morte hominis, Iu. —Plur., Ta. -
4 cunctātor (cont-)
cunctātor (cont-) ōris, m [cunctor], a delayer, loiterer, lingerer: ex acerrimo bellatore factus, L.: (Fabium) pro cunctatore segnem compellabat, deliberate, L.: naturā, Ta.: populus, L. -
5 cunctabundus
cunctābundus ( cont-), a, um, adj. [cunctor], lingering, loitering, delaying (very rare):(milites) cunctabundosque et resistentes egressos castris esse,
Liv. 6, 7, 2:nusquam cunctabundus nisi cum in senatu loqueretur,
Tac. A. 1, 7:verba,
Mamert. in Jul. 18, 6:amnis,
Eum. Pan. Const. 18, 3. -
6 cunctamen
-
7 cunctans
-
8 cunctanter
cunctanter ( cont-), adv., v. cunctor, P. a., 2. fin. -
9 cunctatio
cunctātĭo ( cont-), ōnis, f. [cunctor], a delaying, lingering, in a good or (more freq.) in a bad sense, a tarrying, delay, hesitation, doubt (subject., while mora is object.;freq. and in good prose): danda brevis cogitationi mora... in hac cunctatione, etc.,
Quint. 11, 3, 157:studium semper adsit, cunctatio absit,
Cic. Lael. 13, 44:boni nescio quo modo tardiores sunt... ita ut non numquam cunctatione ac tarditate... otium atque dignitatem amittant,
id. Sest. 47, 100:Sabini,
Caes. B. G. 3, 18:sua,
id. ib. 3, 24:major invadendi,
Liv. 5, 41, 7;opp. temeritas,
Tac. H. 3, 20; 1, 21; cf.:propior constantiae (opp.: velocitas juxta formidinem),
id. G. 30 fin.:abjectā omni cunctatione adipiscendi magistratus et gerenda res publica est,
Cic. Off. 1, 21, 72;freq. sine cunctatione,
id. Vatin. 6, 15; Liv. 36, 14, 2; Suet. Aug. 12:nulla umquam de morte hominis cunctatio longa est,
Juv. 6, 221; Plin. Ep. 1, 8, 4:pressa et decora,
id. ib. 1, 22, 3; 9, 9, 2; 10, 96 (97), 1; Tac. A. 11, 9; 12, 54; 15, 2; Curt. 4, 6, 13; 8, 6, 29 al.— In plur., Quint. 9, 2, 71; Tac. A. 4, 71. -
10 Cunctator
1.cunctātor ( cont-), ōris, m. [id.], one who acts with hesitation or tardiness, a delayer, loiterer, lingerer (not in Cic.); in a bad sense, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3:2.cunctato ex acerrimo bellatore factus,
Liv. 6, 23, 5.—In a good sense, a considerate or cautious person (magister equitum Fabium) pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat, Liv. 22, 12, 12;so with cautus,
Tac. H. 2, 25:non cunctator iniqui Labdacus,
Stat. Th. 3, 79; cf.: Atheniensium populum celerem et supra vires audacem esse ad conandum, Lacedaemoniorum cunctatorem, Liv. 45, 23, 15.Cunctātor, ōris, m., a surname of the dictator Q. Fabius Maximus (prob. retained as a title of honor, from the reproach of his master of horse; v. 1. cunctator); cf. Liv. 30, 26, 9; 28, 40, 6; Quint. 8, 2, 11, and cunctor. -
11 cunctator
1.cunctātor ( cont-), ōris, m. [id.], one who acts with hesitation or tardiness, a delayer, loiterer, lingerer (not in Cic.); in a bad sense, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3:2.cunctato ex acerrimo bellatore factus,
Liv. 6, 23, 5.—In a good sense, a considerate or cautious person (magister equitum Fabium) pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat, Liv. 22, 12, 12;so with cautus,
Tac. H. 2, 25:non cunctator iniqui Labdacus,
Stat. Th. 3, 79; cf.: Atheniensium populum celerem et supra vires audacem esse ad conandum, Lacedaemoniorum cunctatorem, Liv. 45, 23, 15.Cunctātor, ōris, m., a surname of the dictator Q. Fabius Maximus (prob. retained as a title of honor, from the reproach of his master of horse; v. 1. cunctator); cf. Liv. 30, 26, 9; 28, 40, 6; Quint. 8, 2, 11, and cunctor. -
12 cuntabundus
cunctābundus ( cont-), a, um, adj. [cunctor], lingering, loitering, delaying (very rare):(milites) cunctabundosque et resistentes egressos castris esse,
Liv. 6, 7, 2:nusquam cunctabundus nisi cum in senatu loqueretur,
Tac. A. 1, 7:verba,
Mamert. in Jul. 18, 6:amnis,
Eum. Pan. Const. 18, 3. -
13 cuntamen
-
14 cuntans
-
15 cuntanter
cunctanter ( cont-), adv., v. cunctor, P. a., 2. fin. -
16 cuntatio
cunctātĭo ( cont-), ōnis, f. [cunctor], a delaying, lingering, in a good or (more freq.) in a bad sense, a tarrying, delay, hesitation, doubt (subject., while mora is object.;freq. and in good prose): danda brevis cogitationi mora... in hac cunctatione, etc.,
Quint. 11, 3, 157:studium semper adsit, cunctatio absit,
Cic. Lael. 13, 44:boni nescio quo modo tardiores sunt... ita ut non numquam cunctatione ac tarditate... otium atque dignitatem amittant,
id. Sest. 47, 100:Sabini,
Caes. B. G. 3, 18:sua,
id. ib. 3, 24:major invadendi,
Liv. 5, 41, 7;opp. temeritas,
Tac. H. 3, 20; 1, 21; cf.:propior constantiae (opp.: velocitas juxta formidinem),
id. G. 30 fin.:abjectā omni cunctatione adipiscendi magistratus et gerenda res publica est,
Cic. Off. 1, 21, 72;freq. sine cunctatione,
id. Vatin. 6, 15; Liv. 36, 14, 2; Suet. Aug. 12:nulla umquam de morte hominis cunctatio longa est,
Juv. 6, 221; Plin. Ep. 1, 8, 4:pressa et decora,
id. ib. 1, 22, 3; 9, 9, 2; 10, 96 (97), 1; Tac. A. 11, 9; 12, 54; 15, 2; Curt. 4, 6, 13; 8, 6, 29 al.— In plur., Quint. 9, 2, 71; Tac. A. 4, 71. -
17 cuntator
1.cunctātor ( cont-), ōris, m. [id.], one who acts with hesitation or tardiness, a delayer, loiterer, lingerer (not in Cic.); in a bad sense, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3:2.cunctato ex acerrimo bellatore factus,
Liv. 6, 23, 5.—In a good sense, a considerate or cautious person (magister equitum Fabium) pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat, Liv. 22, 12, 12;so with cautus,
Tac. H. 2, 25:non cunctator iniqui Labdacus,
Stat. Th. 3, 79; cf.: Atheniensium populum celerem et supra vires audacem esse ad conandum, Lacedaemoniorum cunctatorem, Liv. 45, 23, 15.Cunctātor, ōris, m., a surname of the dictator Q. Fabius Maximus (prob. retained as a title of honor, from the reproach of his master of horse; v. 1. cunctator); cf. Liv. 30, 26, 9; 28, 40, 6; Quint. 8, 2, 11, and cunctor.
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Английский